Марына Масла
Біяграфічная даведка
Нарадзілася у вёсцы Гурыны на Лідчыне ў 1957 годзе. Скончыла матэматычны факультэт Гарадзенскага дзяржаўнага ўніверсітэта імя Янкі Купалы. Жыве ў Лідзе. Працавала выхавацелем у дзіцячым садку.
Вершы
***
Мне восемнадцать плюс тридцать …
до ста,
Молодость снова берёт пьедестал,
Всё повторяется в детях и… внуках,
Преобразуется мир только в муках?
Неравнодушное сердце рифмует,
Мир оно тоже преобразует,
Так продолжается ратная битва,
Стань всемогущим Слово – молитва!
Мая Беларусь
Сінія вочы маёй Беларусі
Ласкава, адкрыта і ясна глядзяць
Празрыстае неба ўпрыгожвае бусел
Бярозкі зялёнай лістотай шумяць.
Мне ўсё тут да кроплі знаёма,
За ўсіх тут хвалююся я,
Блакіт тваіх рэк, вадаёмаў
Прымае ўдзячна зямля.
Цякуць твае сокі па жылах,
Бяжмежная ў сэрцах любоў,
Мая дарагая Радзіма,
Шапчу я табе ізноў.
Народ твой руплівы і шчыры,
Ён светлаю марай жыве,
Што прыйдзе той момант шчаслівы;
Мая Беларусь ажыве!
Лето в деревне
Как торжественно это молчанье,
В тишине есть особая блажь!
Я с природой сейчас на свиданье,
Так прекрасен её вернисаж!
Как добры и заботливы...
Как добры и заботливы взгляды,
Их молчанье весомей молвы.
Нет на свете таинственней
правды,
какой, вы, награждаете, вы!
За ўсе
За ўсе
за ўсе
трэба
плаціць!
Ці то
згасаць,
ці то
свяціць?
Крадзенае шчасце
Крадзенае шчасце,
Крадзены пагляд,
Крадзенная радасць
Крадзенных парад.
А хто ж гэты злодзей,
Дзе яго шукаць?
Ён каму пашкодзіў,
Што яму сказаць?
Маё сэрца...
Маё сэрца прыемна ўзрушана
І ад шчасця спявае душа.
Дзе шчыруюць дабрыня і розум
Дзе шчыруюць дабрыня і розум,
Там пануюць стрыманасць і такт,
Есць натхненне на патрэбны роздум
І пачуццяў – сонечны каскад!
Выход снова
Выход снова пытаюсь искать,
Отгоняя бессонницу.
Вновь желанье хочу загадать,
Вдруг исполнится.
Каб не плакаць
Каб не плакаць шчымліва
над пройдзеным,
Каб не здацца ў палон
забыцця,
Даражыце вы, людзі знойдзеным,
Не хаваіце свайго пачуцця!
(не тупіце)
(не тапчыце).
Зачем весь
Зачем весь этот камуфляж,
Когда былое всё – мираж?!
Жестокость, ирония, подлость
Жестокость, ирония, подлость,
Вы мне душу опрыснули ядом.
Любопытство, и зло, и зависть
Заползли ко мне вьющимся гадом.
Вам нужна моя только слабость,
Без корысти живёте редко,
Доброта моя вам на радость,
И в душу, вы плюёте метко.
Сколько этаких тварей в мире,
Эгоисты и себялюбы!
Что им надо в чужой натуре,
Ведь такие себя лишь любят?
Если плохо тебе – торжествуют они,
Просишь горю помочь – не услышат.
Ну, а если глаза твои счастьем полны,
Они злобно и яростно дышат.
Даруй
Ізноў сказала штосці неўпапад
Але мяне даруюць твае вочы.
І гэты незвычайны лістапад
Нас разлучаць зусім не хоча.
Усё ўжо, здаецца у былым,
Ды суцяшаюць лепшыя імгненні.
Вялікае пазнаеш у малым,
Каханне не паставіш на калені!
Больш пялёсткі не рву...
Больш пялёсткі не рву
Зберагаю рамонкі,
Мне так добра з табой,
Ціхі мой, негамонкі!
Пойдзем мы па жыцці,
не кранаючы кветкі,
І чаруючы водар
зноў напоўніць палеткі!
Нам рабіна ўслед
памахае галінкаю,
Зноў сябе я адчула
шчаслівейшай дзяўчынкаю.
За дабрыню – дабрынёй
Кроплі дажджу
Затрымаліся ў травах,
Ім падалі непаўторнасць сваю…
Сярод знаёмых
І стомленных твараў
Я ў задумленні стаю.
Як мне аддячыць за ласку,
За дабрыню – дабрынёй,
І за жыццё, нібы казку,
Што назаўсёды са мной?
Сорам так часта спыняцца,
На паўдарозе стаяць!
Ці не пара паспяшацца
Што назапасіў – аддаць?
Жаўранкі кружаць у небе,
Песняй бясконцай звіняць:
Думаць аб блізкіх больш трэба,
Трэба іх больш шанаваць!
Неасцярожнае слова,
Злы і чужы пагляд-
Іхні прысуд суровы
Можна забыць? Наўрад!
Я ўглядаюся ў твары,
Вочы маіх сяброў,
Каб не зрабіць ахвярай
Вернасць іх і любоў.
Ясны праменчык сонца
Зноў засвяціў упарта,
Нібы хацеў праверыць,
Што мае словы варты.
Мертвый сезон
Вдруг нахлынувший
мёртвый сезон,
Я тебя прерываю!
Ты, как стёкол щемящий звон
Тех бокалов, что в пьяни роняют…
Где в жаргоне, не столь богатом,
Только брани и оскорбленья!
Так катись ты бугром покатым,
Я швырну тебя без сожаленья!
Кто – то скажет: жестоко, мерзко,
Ну, а я ему отвечаю:
Только так, только очень дерзко!
( а иначе - я погибаю!)
Можно выжить в подобном рае!
И тогда - пускай очень зыбкой
Будет почва, что под ногами,
Встречу зореньку я с улыбкой,
Расцелуюсь я с облаками!
Восень
Восень, восень… О, ты – чарадзей!
З дрэў лісце навошта зрываеш?
З кожным тыднем усё халадней,
Аж душа ледзянее, змярзае.
Такі смутак, такая журба:
Клён з бярозкай сваёй
не паспеў развітацца.
Чырванее рабіна, у адзіноце – вярба…
Ды куды толькі вам, мне скажыце,
спяшацца?
У халодную Зіму, у Завіруху сівую,
Ну, а я па табе, па табе я смуткую,
Ты мой клён кучаравы, прыгажосць і
пяшчота,
Я табою жыву,уздыхаючы ўпотай.
Пройдуць восень, зіма,
І настане ізноў абуджэнне-
Гэта наша вясна,
Адсвяткуем яе нараджэнне!
А пакуль апускаецца восень
На зямлю і ў сэрцы людскія,
Няхай будуць шчаслівымі лёсы,
Што выношваюць мары святыя.
Я хачу, каб ніякі туман
Не заслаў людзям к шчасцю
дарогі,
Каб размыла дажджамі
абман
Зніклі ўсе перашкоды, трывогі.
Берагіня мая!
Маё Сонейка яснае,
Мая Зорка нязгасная!
Ты ніколі не спознішся,
Ты ніяк не праспіш.
Ты з-за хмаркі ўглядаешся,
Шчодра нам усміхаешся,
Усім дорыш пяшчоту ты,
Дасылаеш любоў.
Твая ласка бязмежная,
Ты заўжды незалежная-
Берагіня жаданняў,
Нашых мараў і сноў.
Твае ранкі світальныя,
Вечары развітальныя
Непахісна сцвярджаюць нам
Моц абраных шляхоў.
Сонца свет разліваецца,
Новый дзень нараджаецца.
-Прывітанне!- мне чуецца
Для ўсіх землякоў.
У ОЗЕРА
Снова в ночь я гляжу,
Что в ВОДЕ отражается.
Месяц, прямо скажу,
В СВЕТЕ ЗВЁЗДНОМ купается.
Выход снова пытаюсь искать,
Отгоняя БЕССОННИЦУ.
Вновь ЖЕЛАНЬЕ хочу загадать,
ВДРУГ исполнятся.
Цена и стена
Так цена себе ВЕЛИКА,
Не упали бы облака!
Потрудись, я прошу, потрудись,
И на землю скорее вернись,
Может - так ты поймёшь, почему
К небу я обращаюсь, к НЕМУ!
Так устала идти в никуда,
Все тревожней стучат поезда.
Столько в сердце несложенных строк,
На какой- то растянется срок?
…Так цена себе велика,
Не упали бы облака!
Я хачу быць настаўніцай, дзеці...
Я хачу быць настаўніцай, дзеці,
Каб вам лепей жылося на свеце,
Каб вырасталі вы добрымі, чулымі,
Каб вашы сэрцы былі шчырымі,
Каб вашы позіркі былі яснымі,
Каб вашы словы былі праўдзівымі,
Каб вашы рукі былі умелымі,
Каб вашы крокі былі цвёрдымі,
Каб ваша дружба была моцнаю,
Каб любоў ваша была светлаю,
Каб вамі мы і бацькі
Ганарыліся,
Каб за вас нашы твары
ШЧАСЦЕМ БЕСКОНЦЫМ СВЯТІЛІСЯ.
Я хочу закричать...
Я хочу закричать,
Да нет голоса.
Я хочу рассказать,
Да нет слов.
Всё вокруг,
словно чёрные полосы.
Как следы от злорадных оков.
Где-то – там – в глубине
Еще сердце стучится,
И течет леденящая кровь,
Я уверена, всё же случится
Мне опять видеть
Свет облаков!
Святое маўчанне
Ты мне нічога не кажы,
Бо я даўно ўжо на крыжы
Была, была не раз распята?
Хіба даремна хтось сказаў:
“Ну, нібы з крыжа знята”.
Так, тыя, хто ўратавалі,
Не проста так мяне здымалі:
Не ўсе йшчэ зведала я мукі,
Не абдымалі твае рукі
Мяне пяшчотна і ласкава
Дзе смак разлукі так гаркава
Ўпарта зноўку праступае,
Ў чаргу за шчасцейкам вяртае.
Я раскрыжую свае рукі,
Каб шчаслівей жылі ўнукі
Ты мне нічога не кажы,
Для серцаў роднасных
няма мяжы.
Пазнай сябе...
Пазнай сябе і паспрабуй
Глядзець заўседы праўдзе ў вочы,
Памылкі дробныя сябрам даруй,
Ды да сваіх не будзь ахвочы!
Чем выше взлёт...
Чем выше взлёт,
Тем тяжелей паденье.
Осень грустью...
Осень грустью
в окно постучала…
Осень жизни моей наступила,
Но меня ты ничуть не смутила,
грусть, опять и тоску подарив!
Я не стану краснеть, как рябина,
И не буду дрожать, как листок,
На осеннем ветру не застыну,
Не закрою душу на замок!
На части рваться не могу...
На части рваться не могу,
И от тебя я убегу,
Мне нету больше силы,
Жить, как в плену,
Мой милый!
Зима-97
Восхищаюсь тобой, зима!
Стать такою хочу сама.
Свежесть белых твоих снегов
Я возьму для своих стихов.
Знаю, скоро пошлёшь метель,
Ждёт её неподвижно ель.
Сердце снова стучит сильней,
Ты завьюжить его не смей.
Ветер будет дышать в упор
Знаю, это судьбы укор
За неточность размытых фраз,
Я исправлюсь на этот раз!
Так кружи, запевай, метель,
Разбуди и сосну, и ель,
Так сердца призывай стучать
Чтоб спешили добрее стать!
Иногда - я в мгновенье сгораю...
Иногда - я в мгновенье сгораю,
А порой - вечность мой
продолжается миг.
Я года по мгновеньям считаю,
Все, кто рядом со мной
МОЙ ЧИСТЕЙШИЙ РОДНИК!
О ДОБРО!
О ДОБРО!
Излучаешь ты свет,
Озари же безумцев этих,
Чтобы виделись всем насквозь
Мерзость их и бесчеловечность!
Жанчынам Лідчыны
Мілые, чаруючые феі…
Азірніся – побач вы заўжды,
Як апора, вернасць і надзея,
Як ў смагу, вы Глыток вады!
Я ў зімы пазычу чысціні,
Незвычайнай светлай прыгажосці,
Каб ў гэтай прадсвяточнай
мітусні
Мне не абдзяліць увагаю
кагосьці.
Кожнай з вас я хачу
Прысудзіць без развагі “Міс імгнення”,
без зман,
Бо жыццё ваша – к шчасцю
імгненне,
Дзе часамі нягоды, падман.
Вам - найлепшыя кветкі вясны,
Вам - удзячные ўсмешкі сусвету,
Вам – прыгожыя мары і сны,
Што любоўю бязмежнай сагрэты.
І шчаслівые твары дзяцей,
Ў мужчын вочы, поўные ўвагі,
Адчувайце, жанчыны, часцей,
Хай ваш лёс будзе поўным павагі!
Вам жадаю, сяброўкі мае,
Каб вясна доўга песні спявала,
І ў сэрцы хай лёд растае,
Што зіма ў Завіруху паслала.
Хай пяшчотные рукі вясны
Лашчаць вас, абдымаючы промнямі,
І збываюцца добрые Сны,
Чараўніцы, мае нястомные!
Набліжаюцца Грамніцы...
Набліжаюцца Грамніцы,
Як святая Таямніца.
Жалем сэрца поўніцца
Што ўсё можа скончыцца.
Прыпыніць хвіліначку
Я прашу часіначку…
Свечкі загараюцца
Людзі спадзяваюцца
На цябе, мой Божа,
Верым – дапаможаш!
Мой слаўны галубочак
Мой слаўны галубочак,
Ты падрастай хутчэй,
Свайго жыцця клубочак
Раскручвай весялей.
Няхай жа моцнай ніткай
Прашыты будзе шлях.
Няхай удасца выткаць
Шчаслівых мараў Гмах.
Ляці, ляці , крылаты!
Аблокі абдымай,
Бо ты душой багаты,
Як Беларускі край.
За всё Тебя благодарю...
За всё Тебя благодарю:
За радость встреч, боль расставаний,
И за огонь зажжённых свеч,
И за любовь без расстояний!
За всё Тебя благодарю:
За счастье жить на белом свете,
И за бессонницу, и сон,
Что плавно тает на рассвете.
За всё Тебя благодарю:
И за друзей, и за врагов,
За тяжесть сброшенных оков,
За осознание грехов.
За всё Тебя благодарю:
За нежеланье возгордиться,
И похвалами обольститься,
Слезами скорбными умыться.
За всё Тебя благодарю:
И за томленье ожиданий
Несостоявшихся свиданий
Под звёзд волшебное сиянье.
За всё Тебя благодарю:
За нежеланье слыть невеждой,
За силу всех согреть надеждой,
ЗА ВСЁ ТЕБЯ БЛАГОДАРЮ!
Весна
Я хочу, чтоб ушли весной
От меня навсегда сомнения,
И вселилось в душе хмельной
Настоящее воскресение.
О, весна, о весна, поверь!
Ты волнуешь меня по-прежнему,
Где же, где же, с кем теперь,
Кому даришь любовь безбрежную?
Будет солнце светить опять
Озаряя лучами нежными,
И смогу я весь мир обнять,
И счастливою быть по-прежнему.
Пусть мелодии этой звон
В сердце каждого отзывается.
Радость множится с каждым днём,
И судьба широко улыбается.
Станет близкой такой мечта,
Что вчера ещё «грустью» мучила.
И прошепчут твои уста:
Ты----------------любовь моя!
Песня самая, самая лучшая!
Какая разная любовь!
Твоя любовь меня не согревает,
Не чувствую душевного тепла.
В меня она ничтожеством
швыряет,
И в горле ком, как мёртвая петля!
Но, слава Богу, есть любовь иная,
Она со мной и мне всегда верна.
И преданность её святая
Мне от рождения дана.
Меня Всевышний не оставил,
Он дарит вновь любовь свою,
Я знаю, Он мне сил прибавил,
Лишь потому ещё пою.
Ещё дышу и улыбаюсь
Грущу, страдаю - я живу!
В его я нежности купаюсь
И в сладком сне, и наяву!
Его молчанье величаво,
И взор его неукротим.
Напрасно смотришь ты лукаво,
Ведь дух его непобедим.
Меня он будит среди ночи
Со мной он рядом в трудный миг,
Он и сейчас мне смотрит в очи,
Его я вижу светлый лик.
Он мне судья и друг душевный,
Ему я верю и молюсь.
В судьбе моей он ежедневно
Как учащенный бьется пульс.
Верность его безмерную
Благословляю!
Нежность его безграничную
Благословляю!
Доброту его бескорыстную
Благословляю!
И любовь его всемогущую
Навсегда прославляю!
В галерее
Какой целительный бальзам,
Спешите, люди, в этот храм!
Вам подарен судьбою...
Вам подарен судьбою
Хрупкий, нежный цветок.
Берегите, не раньте
Ни один лепесток!
Рада я, что коснулась
Этих нежных ростков.
Помогите окрепнуть,
Уберечь от грехов!
Близорукие души...
Близорукие души
близоруко глядят,
А их острые уши
что услышать хотят?
Шмат на свеце...
Шмат на свеце жыццёвых
сцяжынак,
Для мяне ж вырашенне адно –
Да бялюткіх на скронях сняжынак
Пазнаваць разам з дзецьмі
жыццё.
БАЦЬКІ І ДЗЕЦІ.
У хвіліны роспачы, няўдачы
Безнадзейнасць стукае да нас,
Закрывае вочы слёзным плачам,
Правярае вытрымкі запас.
Свет навокал непрыемна шэры,
І не бачыцца блакіт нябёс.
Хто пасеяў, раскажыце, цемру,
Хто нам падарыў такі складаны лёс?
А ці чулі, як душа прасіла
У адзіноце безвыходных мук,
Апускалі, забіралі сілы
Сум, адчай, бездапаможнасць рук?
Проста памаўчыце, сядзьце побач,
Зразумейце сэрцам і душой.
І , упэўнена, адступіць роспач,
Прэч адыдзе жудасны настрой.
Мы ў адказе, дарагія мамы,
Таты, таты гэта кажу й вам,
За дзяцей нязбыўшыяся мары,
За іх лёс без непрыстойных плям!
Каб сваім камечанным сумленнем
Не прыйшлося потым гараваць:
-Ну і дзеткі выраслі – каменні!
Каб не сталі потым папракаць!
Маім выхаванцам
Добрые, дапытлівыя вочкі.
Так цікаўна, ўважліва глядзяць.
Мілыя дачушкі, слаўныя сыночкі,
Хочацца вас лашчыць, хочацца абняць.
Колькі трэба цяплыні, увагі,
Каб у вас нам заслужыць давер?!
Колькі трэба шчырасці, павагі,
Каб адчулі клопат наш цяпер.
Менавіта сёння, а не заўтра
Вы павінны шмат што зразумець,
Таямніцы шчасця пазнаваць упарта
І не сорам будзе свету ў твар глядзець!
Версия любви
Мы целую вечность не виделись с вами,
Какая БЕСПЕЧНОСТЬ – встречаться ГЛАЗАМИ!
Судьбы неизбежность - вы знаете сами.
Моя безмятежность играет словами.
В нежеланном стрессе я – впереди депрессия,
Но ВДРУГ ВАС УВИДЕЛА
Только лишь во сне-
И ушла экспрессом та,
ВОТ ТАКАЯ ВЕРСИЯ!
Значит, что любовь моя
Помогает мне.
Это вам не шуточки,
Песни – прибауточки,
ЧУВСТВА НАСТОЯЩИЕ
НЕТУ СИЛ ГАСИТЬ!
И ЕГО ВЫСОЧЕСТВО,
НАШЕ ОДИНОЧЕСТВО,
Надо бы скорее в гости пригласить.
Знаю, без сомнения,
ВЫ – МОЁ МГНОВЕНИЕ,
РАЗРЕШИТЕ НЕЖНОСТИ ВАМ БОКАЛ НАЛИТЬ.
И от счастья пьяные,
Грешники избранные,
С вами мы забудемся,
В сад любви заблудимся,
Укрываясь радугой
Лучезарных грёз,
Забывая в нежности,
Аромате свежести,
Горечь и солёный вкус
Неизбежных слёз.
Чувств моих смятение –
Светлые мгновения,
ПУТЬ ВАМ УСТИЛАЮ Я
Лепестками роз.
ЛУЧШИМИ МОЛИТВАМИ,
Золотом расшитыми,
Разбиваю облако
Предстоящих гроз.
Чувств моих сплетение,
Вы – как отражение
САМЫХ ОБЖИГАЮЩИХ
И МАНЯЩИХ ЗВЁЗД
Знаю, без сомнения
Вы – моё мгновение.
РАЗРЕШИТЕ НЕЖНОСТИ
ВАМ БОКАЛ НАЛИТЬ…
Вмиг разлуки гудки
Поглотили вокзалы,
И надеждой любви
Заискрились бокалы.
«Мы целую ВЕЧНОСТЬ
НЕ ВИДЕЛИСЬ С ВАМИ!»-
Вы еле шепнули
Сухими губами.
Стихи – я!
Говорят: «Не летай в облаках».
Отвечаю на это в стихах.
Заблудилась я меж облаками,
Опираюсь о землю руками-
На голове стоять невыносимо больно:
«Ну, хватит, опускайся, уж довольно!»
Вниз гляжу,
и открытая пасть
Лжи скупой… не дает мне упасть.
Вот когда с нею счеты сведу,
Видно, в землю слезой упаду!
Моя жизнь начнет новый виток,
Как живительной влаги глоток.
Чтоб могли по земле мы ходить,
Осторожно, не надо следить!
«Здравствуйте!» - скажут глаза...
«Здравствуйте!»
- скажут глаза,
Улыбнутся,
и станет светлее,
Заблестит, засверкает роса,
Мир покажется лучше, добрее!
Ефрасінні ў Полацк
Мая дарадца, мая сястрыца,
Хачу табе я пакланіцца.
Так наслаіліся стагоддзі,
Што цяжка нам адчуць прыплоддзе
Святых надзей тваіх і мараў.
Ды хопіць! Хопіць ужо ахвяраў.
Даруй жах гэтае дрымоты,
Бо сярод рокату грымотаў
Мы ўсёткі здольныя адчуць,
Што нас у лепшае вядуць
Любві гаючыя праменні:
Мы ўсё менш кідаем каменні,
Калі хто нас і абражае,
Дарэмна часу не губляем,
Бо толькі той павагі варты,
Хто на святло ідзе ўпарта!
Мая дарадца, мая сястрыца,
Не дазваляй са шляху збіцца!
***
Паміж намі гады і стагоддзі,
Дзьмуць сівыя вятры ў нягоддзе.
Ды, чым больш я з Табой размаўляю,
Повязь гэтых вякоў адчуваю,
- Годзе! Просіць сусвет у адчаі.
- Будзе! Кажа паэт і чакае.
Што чакаць? Не будзіце маўчанне,
Лепш паслухайце ніў хваляванне,
Бо цяпер каласуецца жыта,
Значыць – спее і блізка прыбытак!
А астатняе, як дапаўненне,
Калі чыстае наша сумленне.
Важкасць думкі такой адчуваю,
І на сэрцы ні кроплі адчаю!
Я.Купалу – да 116 угодкаў
Купалу днямі шанавалі,
Аб яго лёсе ўспаміналі.
Калі пачула “загадка смерці...”,
Гатова ўраз была памерці.
Відаць, адзін быў без падтрымкі,
Пакуль са злосцю ў абдымкі
Сплялося наша раўнадушша.
Ты ў нябыт? У нябёсы рушыў!
Гучаць купалаўскія песні
Ўлетку, увосень, напрадвесні.
Ну, а калі зіма ступае,
З ёй дух Купалы спачывае,
Каб зноў набраўшыся той моцы
Ўсе дзяўчаты нашы й хлопцы
Купалы песні падхапілі,
І край аддана свой любілі.
Каб шанавалі сваю мову
І збераглі яе асновы.
Каб нам свяціла спадчына,
Нібы ўсмешка матчына!
Адаму Міцкевічу
О, не мой ты, Адаме,
Не твая я, Марыся...
Дык чаму ж праз стагоддзі
Нашы думкі сышліся?
Ну, што яшчэ не зроблена табою,
Чаму твой позірк скованы тугою?
З Радзімаю прыйшлося развітацца,
З каханаю не часта сустракацца...
А ці было ўсё гэта, наш Адаме?
Прайшлі дзве сотні год,
А ты ўсё з намі!
Сапраўдная любоў заўжды праменіць,
Яе ніякі час не зменіць.
Пульсуе зараз у крыві юначай,
Ці хіба можа быць іначай?
Даю зарок – табе заўсёды дваццаць,
Калі ты здольны ўдзячнасцю вяртацца.
І мужнеюць Адамы,
Прыгажэюць Марысі,
Ты нам сэрцы, як храмы,
Асвятляеш пакрысе.
Бывай, дваццатае стагоддзе
Бывай, дваццатае стагоддзе,
Спрачацца нам з табою годзе.
Усяго хапіла, шчэ з ліхвою,
Але гаючаю вадою
Зноў напаўняюцца крыніцы,
Дзе можна ў стоме прыпыніцца.
Святлеюць твары, прамянеюць вочы,
Ды толькі горкі лёс сірочы
Нам не дае спакойна спаць:
А што ж нашчадкам перадаць?
Бывай. Дваццатае стагоддзе...
Мы апранаемся па модзе,
Ды не ў камодзе, а ў душы
Важней за ўсё, што там ляжыць.
Нам трэба вельмі асцярожна
Дапамагчы сцяблінцы кожнай
Узняцца ўверх пад мірным небам,
Каб была шчодраю зямля
Насуперак Чарно-былям!
Няхай наступнае стагоддзе
Дабра і шчасця больш прыплодзіць!
Мова
Ты легендарнай Атлантыдаю
У сусвет гісторыі глядзіш,
Але не быць табе забытаю,
Бо ты з пластоў зямных бруіш.
Яднаеш сэрцы чалавечыя,
Лагодзіш душы іх і час,
Нічога, што так пакамечана,
Паразуменне – лепшы прас!
Гляджу ўдалячынь, ужо ўсход ружавее,
Святлее, бліжэе, пяе.
Вось гэтак і слова дужэе, спялее,
Мацуе вытокі свае!
***
Мы жывём на адной зямлі.
Адчуваеш? Яна знямела!
Тут віхуры снягі мялі,
І ад гора зямля самлела.
Дапаможам устаць з калень
І паверым у сілу неба.
Кліча час нас да перамен,
Яго траціць дарма не трэба.
Што мы дзелім зямлю бацькоў,
Продкаў нашых жа кроім душы!
Так, набіўшы шмат сінякоў,
Беларусь мы сваю задушым.
Азірніся, прыстань, узваж,
Хай прыступкі мятро “Нямігі”,
Як натоўпу сляпы віраж,
Стануць ў горы апошнім мігам!
Мы жывём на святой зямлі...
Прывітанне, сонейка!
Прывітанне, сонейка,
Прамяністы дзень,
Мне з табою вольненька
І жаданы цень.
Без цябе цямніцаю
Стала ўсё наўкол,
Ды жывой вадзіцаю
Дождж падзе на дол,
Збажына ўздымецца,
Ўстане сенажаць,
Ўсе нягоды спыняцца –
Будзем святкаваць.
І вясна жаданая
Запануе зноў.
Сустракаем вернасцю
Шчырасць і любоў.
Прывітанне, сонейка!